Paul

Mijn ogen gaan de ellips rond. Hoeveel volk zou hier verzameld zijn? Vijftienduizend man? Er zit ergens een tante van mij, weet ik, een nonkel ook, twee schoonzussen, minstens één bevriend koppel. Ik hoor Hollands en Engels praten, zie mensen die hier gerust nog baanwielerwedstrijden hebben kunnen meemaken, misschien Stan Ockers nog hebben aangemoedigd, betreurd in elk geval. Het zaallicht wordt gedoofd en we doen 12.5 % van de uilendraai, rechtsom. L♥’s haar glanst in het geelgroene tegenlicht, dat achteraan het podium vertrekt. Wanneer ook dat dooft, komt hij op, mijn jeugdheld.

Bij America en Fifty Ways to Leave Your Lover maak ik me wat zorgen over het geluid. Gekke echo’s, scherp fluitje, verdampende strijkers. En klinkt Paul Simon niet wat vermoeid? Het zou geen schande zijn op zijn leeftijd, maar Paul Simon is nooit slecht bij stem. Nooit. Hij neemt de tijd om te vertellen hoe het voelt, afscheid nemen van een wereldwijd publiek: vreemd, onwennig, opwindend, bevrijdend. Natuurlijk zal hij niet ophouden met muziek maken. Hij kan niet anders, denkt heel de dag door aan muziek. Hij voelt nu al het hele sportpaleis achter hem staan.

Hij kondigt accordeonist Joel Guzman aan, die Boy in the Bubble inzet. Dat nummer kan wel wat chaos hebben. It was a slow day, and the sun was beating on the soldiers by the side of the road. Exit twijfel, welkom brok in de keel. Dit houd ik niet droog. Hij laat zijn gitaar los, met armen, handen, vingers danst hij zijn poëzie. Het verwachte refrein maakt plaats voor een wilde solo. It was a dry wind and it swept across the desert and it curled into the circle of birth. Mijn ingewanden imploderen, mijn middenrif trilt. Blijven ademen, man! En dan is het daar: these are the days of miracle and wonder, this is the long distance call. De tranen stromen over mijn wangen. Deze soldaat heeft alle verzet opgegeven. Wij volwassen mannen huilen te weinig, denk ik. We kunnen het niet goed. Don’t cry baby, don’t cry, don’t cry. Wrijf het er nog eens in. L♥ kijkt om, weet hoe laat het is, zegt lachend dat ik naar Paul Simon moet luisteren.

Wij volwassen mannen huilen te weinig, we kunnen het niet goed

Daarna kan ik weer op een normale manier genieten van de muzikale virtuositeit op het podium. Dat doet de meester trouwens ook: heerlijk is het te zien hoe zij zijn muzikanten bewondert. Wat een kanjers ook, stuk voor stuk getalenteerde multi-instrumentalisten van alle geslachten, rassen en leeftijden. Nummers die je uit het hoofd kent, laten ze nieuw aanvoelen. Er kan een dansje af bij Paul Simon, want, zo leren we, eigenlijk is zijn muziek grotendeels geschreven om recht te springen en te dansen. “Wat de mensen achter je ervan vinden, weet ik niet, maar doe maar!” Een droogstoppel is hij al evenmin als een lichtvreter, een bandwerker al evenmin als een one trick pony.

Waarom noem je een nummer in godsnaam Rene And Georgette Magritte With Their Dog After The War? Omdat je dat op een willekeurige pagina in een willekeurig kunstboek als onderschrift aantreft bij een foto en denkt: wat een fantastische songtitel. Dan rijst natuurlijk de vraag waarover zo’n lied dan wel moet gaan. Het voordeel dat onze surrealist biedt – uiteraard weet Simon dat Magritte Belg is – is dat het over eender wat kan gaan. Paul Simon vertelt het met zichtbaar plezier, zonder het belangrijker voor te stellen dan het is. De meest klassieke sectie van zijn band, yMusic, is intussen in een halve cirkel om hem heen komen zitten, klaar voor een intieme, artistiek hoogstaande versie van dit prachtnummer, Can’t Run But en, jawel, Bridge Over Troubled Water, zijn verloren kindje, waarmee hij zo’n dubbelzinnige relatie heeft.

https://www.instagram.com/p/Bk3VV-oDhSY/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=ytiq7u75hm3d&r=wa1

Nog wat dieper in de set vertelt hij hoe zwaar het hem viel zijn trouwe gitarist Vincent N’Guini te verliezen, die meer dan twintig jaar lang mee zijn geluid bepaalde. Time to shine voor Biodun Kuti, die een waardige vervanger blijkt. Cool Cool River wordt een van de hoogtepunten van het concert, afgesloten met een verbluffende klaviersolo van Mick Rossi. Tiens, heb ik die man daarstraks geen trommeltje zien fisten bij Me And Julio Down By The School Yard? Werkte het ritme van langsom meer op de onderbuik, dan wordt het onhoudbaar met Diamonds On The Soles Of Her Shoes. Mijn danseresje kan niet langer blijven zitten. Ik ook niet. En hopla, You Can Call Me Al.

Paul Simon en zijn muzikanten gaan een eerste keer af. Twee keer komen ze nog terug voor meer van toch niet hetzelfde. Zelfs in een hitshow kan hij zijn veelzijdigheid niet verstoppen. Hoe onweerstaanbaar klinken Late In The Evening en Kodachrome, hoe onvervalst mooi Still Crazy en American Tune, hoe tijdloos groots Graceland, hoe gemeend Homeward Bound, hoe doorleefd The Boxer? Met de intro van The Sound Of Silence sijpelt het besef binnen dat het gedaan is. Hij staat er nog alleen, speelt zijn doorbraakhit, bedankt ons.

En dan wandelt hij weg, die kleine man, die grote meneer.

1 comment

  1. Bedankt, mooie samenvatting van het schitterend optreden . Zo herbeleven we nog eens dit prachtige concert.
    De aanwezigen Peter ,Lut ,Katelijn

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.