In het oude stadscentrum van Dresden hebben uitlaatgassen de gelige gebouwen grijs gekleurd. Ik vraag me af of het opzettelijk zo gelaten wordt, als maakte het de kerken en paleizen echter. Echt oud zijn ze natuurlijk niet, want op 15 februari 1945 lag 70% van Dresden in de as; in de Altstadt stond nauwelijks nog… Continue reading Dresden
Tag: vertellen
Muis
“Muisjes!” Geen kwade gok. “Probeer het eens met vraagjes.” Sinds kort spelen we wel eens What am I?, een gezelschapsspel met vijftig van infantiele tekeningen voorziene kaartjes, die mooi passen op vier felgekleurde kartonnen brilletjes, twee grotere voor de ouders, twee kleinere voor de kroost. In deze geëvolueerde versie van de vroegere post-its-op-het-voorhoofd, denk je… Continue reading Muis
Panagiotis
“Heb je er wel eens spijt van dat we onze zoon niet Panagiotis hebben genoemd?” Hoewel ze met onze beide kinderen zit te spelen op de mat – buiten is het vijandig grijs en vochtig – taxeert ze mijn vraag, terwijl ze rustig “nee” antwoordt. Ik stel dat soort vragen wel vaker, maar meestal ligt… Continue reading Panagiotis
Kleurboek
De afwasmachine loopt, de broodbakmachine zal over drie uur en zevenendertig minuten aan haar dagelijkse klus beginnen en wat ik met de hand heb afgewassen, staat uit te lekken op het rek. De keuken ziet er aanvaardbaar proper uit. Ik ben klaar. Wat is het stil geworden in huis, alsof iemand een dampkap heeft afgezet… Continue reading Kleurboek
Waarom?
L♥ en ik staan beiden met één vinger in de lucht in de badkamer, zien van elkaar dat we daar zo staan en vragen ons simultaan af hoe het zover is kunnen komen. We waren allebei bezig met iets dat we ons niet meteen voor de geest kunnen halen, terwijl we elk één ooghoek voor… Continue reading Waarom?
Paul
Mijn ogen gaan de ellips rond. Hoeveel volk zou hier verzameld zijn? Vijftienduizend man? Er zit ergens een tante van mij, weet ik, een nonkel ook, twee schoonzussen, minstens één bevriend koppel. Ik hoor Hollands en Engels praten, zie mensen die hier gerust nog baanwielerwedstrijden hebben kunnen meemaken, misschien Stan Ockers nog hebben aangemoedigd, betreurd… Continue reading Paul
Strönd
De eigenares van het restaurant moet mijn brede glimlach opgemerkt hebben, want met een voor IJslanders ongebruikelijke toeschietelijkheid herhaalt ze trots de leuze, die ze in grote witte letters op haar ramen heeft geplakt: “Wij werken met lokale producten.” Ik knik, laat haar in de waan. De echte reden voor mijn opgetogenheid hou ik voor… Continue reading Strönd
Stan
Om de kortste weg te nemen naar het oude café, zou ik het kruispunt schuin moeten oversteken. De deur staat tussen de twee gevels van het hoekhuis, uitnodigend gericht op de overstaande hoek, waar ik me sta te bedenken dat ik wel houd van 225 graden. Een grijze, proper gewassen BMW zoeft claxonnerend langs. De… Continue reading Stan
Haak
“Niet zo wiebelen schat, straks vallen we nog.” Ik voel hoe mijn dochter achter mijn rug even stil gaat zitten en weet dat ik nu een seconde of twee heb om voor afleiding te zorgen, anders dreigt de rest van ons fietstochtje nog een hele onderneming te worden. De dokter woont twee dorpen verder, maar… Continue reading Haak