Wanneer werd ik ook weer voor het eerst aangesproken met “meneer”? Ik weet het niet meer. Alleszins lang voor de aanschaf van mijn eerste gsm. Iemand had ons thuisnummer gevormd, wie weet nog met zo’n draaischijf op een bakelieten prisma, en naar mijn zoon gevraagd. Mijn broer hadden ze niet nodig, dus liep ik een… Continue reading Du
Tag: Taal
Panagiotis
“Heb je er wel eens spijt van dat we onze zoon niet Panagiotis hebben genoemd?” Hoewel ze met onze beide kinderen zit te spelen op de mat – buiten is het vijandig grijs en vochtig – taxeert ze mijn vraag, terwijl ze rustig “nee” antwoordt. Ik stel dat soort vragen wel vaker, maar meestal ligt… Continue reading Panagiotis
Kleurboek
De afwasmachine loopt, de broodbakmachine zal over drie uur en zevenendertig minuten aan haar dagelijkse klus beginnen en wat ik met de hand heb afgewassen, staat uit te lekken op het rek. De keuken ziet er aanvaardbaar proper uit. Ik ben klaar. Wat is het stil geworden in huis, alsof iemand een dampkap heeft afgezet… Continue reading Kleurboek
Waarom?
L♥ en ik staan beiden met één vinger in de lucht in de badkamer, zien van elkaar dat we daar zo staan en vragen ons simultaan af hoe het zover is kunnen komen. We waren allebei bezig met iets dat we ons niet meteen voor de geest kunnen halen, terwijl we elk één ooghoek voor… Continue reading Waarom?
Hausmann (2)
Op een doodnormale, doordeweekse dag rijdt Hausmann door de wijngaarden naar het schooltje, zoals de Kindergarten ten huize Hausmann wordt genoemd. De druiven zijn rijp. Sommige wijnboeren hebben half Augustus de oogst al aangevat, etymologisch volledig verantwoord, maar erg vroeg voor de Pfalz. De burgemeester is er deze maandag aan begonnen, slechts een week vroeger… Continue reading Hausmann (2)
Waldwoche
“Ich bin auch ein Essenskind!” Ik had een opmerking over het bos verwacht, toch een ongebruikelijke locatie voor een dagje Kindergarten, maar nee: het grootste nieuws is dat Aiko eten heeft gekregen: Brot, Wurst, Gurken. Ze glundert van oorlel tot knie, zielsgelukkig met brood, salami en komkommer. Op normale dagen scheiden om 12 uur de… Continue reading Waldwoche
Strönd
De eigenares van het restaurant moet mijn brede glimlach opgemerkt hebben, want met een voor IJslanders ongebruikelijke toeschietelijkheid herhaalt ze trots de leuze, die ze in grote witte letters op haar ramen heeft geplakt: “Wij werken met lokale producten.” Ik knik, laat haar in de waan. De echte reden voor mijn opgetogenheid hou ik voor… Continue reading Strönd
Vervoering
Wie aan Duitse snelheid de Zwitserse grens nadert, wordt door vier opeenvolgende verkeersborden tot vertragen verplicht, kijkt uit of het grijze gebouwtje een controleur uitspuwt en ziet hoe vooral Zwitserse wagens even aan de kant worden gezet. Zweren de Zwitsers doorgaans bij Zwitserse producten, dan zijn de Duitse prijzen toch soms te verleidelijk om eraan… Continue reading Vervoering
Pfälzerwald
“Ik ga mijn stapschoenen aandoen!” Met graagte functioneert onze gang als klankkast voor die klok van een stem, die in ons kleine, fijne meisje verborgen zit. Verstonden de buren Nederlands, ze zouden van naaldje tot draadje weten wat we uitvreten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds niet zo laat. Haar enthousiasme is aanstekelijk en… Continue reading Pfälzerwald
Superabsorber
Toon me je badkamer en ik vertel je wie je bent. Zelden was dit zo waar als op die noodlottige dinsdagavond, een maand of drie geleden, waarop L♥ voor netwerkdoeleinden het huis verliet – overdadig opgekleed of opgemaakt was ze niet, maar verdorie, wat had ik plots zin om een beetje te gaan netwerken –… Continue reading Superabsorber
Mainz
“Mainz!”, roept mijn dochter. Het is me een raadsel waarom ze over de hoofdstad van ons sympathieke Bundesland begint. We zijn daar eind september geweest, maar het zou me verbazen dat ze zich dat herinnert. Het was nochtans onze verste dagtrip zonder L♥ tot nog toe. Twee kilometer wandelen en de Strassenbahn naar Ludwigshafen nemen,… Continue reading Mainz
Stan
Om de kortste weg te nemen naar het oude café, zou ik het kruispunt schuin moeten oversteken. De deur staat tussen de twee gevels van het hoekhuis, uitnodigend gericht op de overstaande hoek, waar ik me sta te bedenken dat ik wel houd van 225 graden. Een grijze, proper gewassen BMW zoeft claxonnerend langs. De… Continue reading Stan
Morgenkreis
„Wir klatschen für den grote fiets!“ Ik ben er onderhand wel aan gewend dat mijn dochter Duitse liedjes zingt. Haar eerste hit was Ringel Ringel Rosen, schöne Aprikosen, met dank aan de Krabbelgruppe. Sinds kort gaat ze naar de Kindergarten. Daar kondigt om klokslag negen uur een triangel de Morgenkreis aan. De kinderen gaan in… Continue reading Morgenkreis