Septemberoffensief

Om vijf uur ‘s ochtends word ik gewekt door schoten in de tuin. L♥ heeft niets gehoord, denk ik. Vreemd. Met peutergeluiden uit de babyfoons gaat het doorgaans omgekeerd. Tegen de tijd dat ik wakker word, komt L♥ de kamer alweer binnengewandeld. Ons meisje was haar beertje kwijt. Of ons jongetje zat rechtop in zijn bedje en wist niet meer hoe hij moest gaan liggen. Ze lijken zo onoverkomelijk, die peuterproblemen, maar wat zijn ze gemakkelijk op te lossen. Kusje, platleggen.

Ik hoor nog een schot, wat holler misschien, een ontploffing. Ik glijd het bed uit, behoedzaam, en open de deur die uitgeeft op het terras. Raar maar waar, ik strompel niet over de onderkant van het kozijn, zo voorzichtig ben ik. De terrastegels voelen heerlijk fris aan, net als de metalen leuningen waarop ik uit gewoonte beide handen zet. De ochtendschemering belooft een prachtige septemberdag. Straks zal het uitzicht hier weergaloos zijn: wijnvelden zover het oog reikt, een schattig kerkje aan de horizon.

Na de volgende knal meen ik gefladder te herkennen. En dan die ik ze, de duizenden vogels, enkele meters voor mij, schuin rechtsboven. Ze zitten stil. Uit hun gat groeit een draad. Ze zitten op elektriciteitskabels, dat weet ik wel, maar ik ben opgegroeid met “in de gloria”.

Bloed vloeit, voor eeuwige roem of van niet anders kunnen.

Ik heb ze enkele keren gadegeslagen de voorbije dagen. Luidruchtig zitten ze daar, en af en toe duikt er eentje naar beneden, het veld in. Een tiental vogels volgt, een onwaarschijnlijk gekrijs barst los. Ik stel me een Romeins amfitheater voor, waar af en toe een dozijn toeschouwers de arena in gegooid wordt, mogelijk vrijwillig. Bloed vloeit, voor eeuwige roem of van niet anders kunnen. Hier is de inzet wellicht eerder een bijna-rijpe Riesling of een sappige Spätburgunder. Ik zou als wijnboer voor minder het kanon bovenhalen.

Net wanneer ik besluit dat het vreemde verschijnsel van de schoten in de ochtendstond nu wel voldoende verklaard is, duikt een gezoem op aan de einder. Het is gewis het geluid van een gigantisch, gemotoriseerd gevaarte, dat van over de heuvelrug mijn richting uitkomt. Dwars op de richting van de wegen. Ik kan alleen maar denken aan nazitanks die zich een weg banen door sovjetvelden. “Rustig,” zeg ik tegen mezelf, “het is niet omdat je in Duitsland bent, dat je overal tanks moet vermoeden. De invloed van oorlogsfilms is blijkbaar al even diepgaand als die van Jan Eelen.”

Ik voel me betrapt, zoals altijd wanneer ik luidop in mezelf praat. Ik kijk achterom, alsof ik niet door mezelf betrapt ben, maar door een ander, die dan volgens een of andere ongeschreven wet áchter mij moet staan. Intussen is het geluid dichterbij gekomen, maar ik zie nog steeds niets. Er weerklinkt nog een schot, in de verte verandert een dikke draad in een vlerkende zwerm. Ik vraag me af of er een rode vogel tussen al die grijze vliegt, als oog van een reusachtig dier. Ik heb te weinig geslapen en te veel kinderverhaaltjes voorgelezen, zoveel is duidelijk.

De tank heeft twee kanjers van voorlichten, die merkwaardig hoog boven de grond hangen en vervelend in mijn ogen schijnen. De wielen zijn gemakkelijk twee meter hoog. Bovenop bevindt zich een cabine met een wijnboer erin. De oogst is twee weken vroeger ingezet dan gepland. De komende dagen zal ik de oogstmachines regelmatig op straat en op veldwegen tegenkomen. Ik zal met de kinderen rechtop tussen de wielen, onder de cabine door wandelen. En ik zal vragen aan een wijnboer waarom men zo vroeg in de ochtend oogst. “Profiteren van de ochtendkoude,” zal hij zeggen, “prima voor droge witte wijnen.”

De kleuren in de hemel en de ontmoeting met de oogstmachine geven mij een voldaan gevoel, dat ik zelden heb op dit vroege uur. Ik ga weer naar binnen, stoot mijn dikke teen aan de dorpel en vertel aan L♥ dat de Duitsers door de velden rijden met tanks, dat hun kanonnen níet op ons huis gericht staan en dat Swimmy een zwerm vogels beschermt tegen luchtaanvallen. Driemaal hmmmt ze bevestigend. Ik ben te wakker om in bed te liggen. Gelukkig roept juist dan iemand: “papa, papa, kaka!”