Klaus

Mijn buurman staat op een houten ladder die eruitziet alsof ze honderd jaar oud is. Ze ís ook honderd jaar oud, blijkt even later, net als het grote, houten vat waartegen ze leunt. Een houten kegel plopt bovenaan uit het vat en de buurman laat een flexibel plastic slangetje naar beneden. Hij zet zijn lippen eraan en een lichtrode kolom kruipt het vat uit. We houden onze glaasjes er beurtelings onder om de Spätburgunder van 2017 te proeven, Pinot noir pour les francophones. Krachtige aanzet, wat zwart fruit erbij, heerlijk droog.

De meeste genodigden zijn opgegroeid tussen de wijnranken. Ze knikken instemmend. Ik ben benieuwd wat ze van de Dornfelder zullen zeggen. L♥ en ik hadden van Dornfelder nog nooit gehoord voor we naar de Pfalz verhuisden; intussen is die van onze buurman een vaste waarde in ons huis. Vroeger werd hij vooral gebruikt om lichtere rode wijnen wat donkerder te kleuren; pas later werd hij gepromoveerd tot volwaardige wijndruif. Toch heeft hij bij heel wat locals zijn bijklank van minderwaardigheid nog niet helemaal afgeworpen, hoewel hij intussen de meest aangeplante blauwe druif is in Duitsland en er prachtige kwaliteitswijnen van worden gemaakt.

De eerste Dornfelder zweemt naar kersen, en is een streepje droger dan de tweede, die fruitiger en frisser is. We mogen meteen stemmen. Het aantal opgestoken handen bepaalt het lot van de wijn: de winnaar wordt op fles getrokken, de verliezer gaat een ongewisse toekomst tegemoet in een tankwagen van de groothandel. De meerderheid verkiest de eerste, tot de minderheid behoren L♥ en de buurman. Hij gaat er toch nog eens over nadenken, zegt hij lachend. Hij weet ongetwijfeld wat hij doet, deze stielman pur sang.

Hoe breng je dertig mensen in winterjas op één twee drie in zomerstemming? Je neemt hen mee naar kelder twee en schenkt een bodempje Weißburgunder in – inderdaad! Pinot blanc – gevolgd door Kerner en Gewürztraminer. Wit na rood? Gewaagd, geslaagd. We zijn vol lof over de Weißburgunder en dat verbaast de buurman niets. Het is een goed jaar geweest voor de Burgunders. Er is wat verloren gegaan door een late, heftige vorstprik in april, maar de overlevers hebben een gunstige zomer gehad. Uitzonderlijk zijn die lage temperaturen anderzijds niet; de ijsheiligen hebben hun naamdag pas in mei.

De truc met de helikopter en het gedeeltelijk verdronken kalf

De beelden van open vuurtjes op de wijngaarden ken ik enkel uit de media; ik weet niet of ze in onze contreien tegen de aprilse nachtvorst ingezet zijn. De truc met de helikopter in elk geval wel, in buurdorp Ellerstadt bijvoorbeeld. Door de nachtvorst worden de laagste luchtlagen kouder dan de hogere. Laag overvliegende helikopters jagen met hun schroeven de warmere lucht naar beneden om het ergste te vermijden. Gelukkig voor de slaapkoppen maar helaas voor de druivenknoppen mag er pas vanaf vijf uur ’s ochtends gevlogen worden. Tegen dan was het kalf al gedeeltelijk verdronken, ergens tussen de twintig en dertig procent om precies te zijn.

Voor we losstormen op het buffet, waaraan alle gasten hun gerechtje bijgedragen hebben, neemt de gastheer nog even het woord, “om een beetje reclame te maken”. Een van de gasten maakt olijfolie in een bewonderenswaardig aantal kleuren en aroma’s, een ander maakt wijn in Kroatië, een aanrader voor bij het eten. Op volstrekt natuurlijke wijze investeert hij in ons aller welbevinden, net als zijn charmante vrouw en zoon.

“En de muziek wordt zo meteen verzorgd door onze Belgische buurman.” Ik schrik me een hoedje, voel me stiekem wat vereerd. Even later savoureren we fijne vleeswaren, hartig gebak, uitgelezen kazen, en het eerste album van Pardon Service; onze Duitse fanbase groeit met een procent of driehonderd. Met een tevreden glimlach en pretoogjes overschouwt de heer des huizes aan het hoofd van de tafel zijn eetkamer: de dag kan niet meer stuk, wordt gretig genuttigd, met graagte geplukt. Als de plaat ten einde gaat, begeven we ons naar de derde kelder, die in stemmig kaarslicht baadt. Ze weten het wel op te bouwen, onze buren.

In kelder vier geven we een sleuteltje door, dat aan oude radiatoren herinnert, alleen moeten we hier geen lucht laten ontsnappen uit de chauffage, maar Portugieser tappen uit twee inox vaten. De meest traditionele druif voor ons dorp heeft rozen en aardbeien in het bouquet. Slechts één van de jonge, lichtrode wijnen zal gebotteld worden. Tijdens de stemming ontdekken onze kinderen de akoestische kwaliteiten van de lege inox vaten. Hallo’s en gierend gelach vullen de kelder; onze nieuwe vrienden kijken geamuseerd en vertederd toe. Sterk toch, hoe die twee zich nu al drie uur vermaken in een wereld waarin zij niet bepaald in het brandpunt van de aandacht staan.

Tijd voor afscheid, denken wij niettemin, nu ze nog op de lachspieren werken en nog niet op de zenuwen.