Boete

Hausmann zat wat te influencen op het terras. Genietend van het ochtendzonnetje overdacht hij de mogelijkheden om een mooie instastory in elkaar te flansen, waarin duidelijk zou worden waarom hij voorlopig verzaakte aan zijn eigenlijke plan voor die dag: het poetsen van het gelijkvloers. Een selfie, een screenshot van de overschrijving en een detail uit het PV zou hij voorzien van hashtags als zwarevoet, mijnfavorietehardrijdster, stijlvolindezonde en dies meer.

Zijn favoriete smiley, die met de twee handpalmen voorwaarts wuivend onder de lachende mond, mocht ook zeker niet ontbreken. De joepie!-smiley. Meermaals had hij gepoogd die houding te imiteren: met de duimen tegen zijn mondhoeken probeerde hij dan zijn pinken tegelijk naar buiten en naar beneden te wringen zonder daarbij de obligate schaapachtige glimlach te verliezen, wat doorgaans leidde tot vervelende krampen in onvermoede onderarmspiertjes.

Zijn vrouw zou het vast niet erg vinden dat hij haar overtreding wereldkundig maakte. Vier kilometer per uur te snel, daar werd in het land van herkomst eens goed mee gelachen. Wat zouden zijn honderd volgers – hij sprak het in gedachten uit alsof het er enkele duizenden waren – denken van die bespottelijke minnelijke schikking van tien euro? Dat ze duurder was om op te stellen en op te sturen dan om te betalen, zoveel was zeker.

Toch bleef het leukste de foto midden op het PV. In Duitsland werd je niet langs achteren geflitst, maar frontaal en doorgaans onopgemerkt. De eigenaar van de wagen kreeg op die manier de gelegenheid te controleren wie er precies aan zijn stuur zat op de dag van het vergrijp. De camera had zijn vrouw gevangen zoals hij haar graag zag. Op haar delicate neus stond de zonnebril die aan hun vakantie in Italië herinnerde en haar lachje verried naast een afgevinkte werkdag een onbeduidend doch plezierig binnenpretje.

De maker van dit fotografische pareltje was een in zilverglans gelakte cilinder met een diameter van een centimeter of dertig en drie venstertjes van geblindeerd glas, helemaal rondom rond. Hausmann wist hem staan; hij wuifde er regelmatig naar, al dan niet met een opgewekte “Hoi flitsmans!” Er werd gefluisterd dat hij in de volle rondte, ja, over de volledige driehonderd zestig graden snelheidsduivels kon fotograferen, al vroeg Hausmann zich af hoe vaak er zich in de weide naast de snelweg een voorwerp aan meer dan honderd dertig per uur richting paal zou bewegen.

Was iemand hem voor geweest met de swiffer?

Zijn gedachten dwaalden af, langs getorpedeerde koeien, verdwaalde jachtluipaarden en crashende helikopters, naar andere types verkeercamera’s, zoals die mobiele, brede, rechthoekige, die je vaak in de buurt van wegenwerken tegenkwam, of bij de uitrit van kleine parkings. Hij stond op en wandelde naar de vensterbank waar hij traditioneel zijn afstofronde aanvatte. Vreemd genoeg zag die er behoorlijk proper uit. Was iemand hem voor geweest met de swiffer? Hij greep de ingekaderde vakantiefoto en prulde aan de achterkant. Waar zat die foto?

Het was zo onschuldig begonnen. Er was weinig verkeer geweest en de kinderen hadden een uurtje geslapen. Toen ze om een filmpje vroegen, had zijn vrouw een DVD’tje van onder de passagierszetel gegrist en zich half omgedraaid om het in de player te stoppen. Zoals gewoonlijk had Hausmann dat proces becommentarieerd, “player” in de tongval van Vermaeles projects, “push it” op z’n Ann Millers, een keer of zeven. Het menu bleek te ingewikkeld om zonder afstandsbediening de Nederlandstalige versie te starten, waardoor ze opnieuw moest bukken en zoeken en zich daarna in een moeite dan maar volledig omdraaide.

“Doe maar een beetje normaal” had ze gelachen, op haar knieën gezeten nu, wellicht omdat ze voelde waarheen Hausmanns aandacht afgeleid werd. “Let jij maar gewoon op de weg.” “Natuurlijk”, zei hij, “maar dankzij mijn befaamde split vision kan ik perfect het verkeer in het oog houden en tóch ook jouw twee werkelijk volmaakte…” – “’t Is al goed, zwijg maar.” Dat deed hij, zij het met jeukende handen, die plots, als van buitenaf bestuurd, loskwamen van het stuurwiel en zich opmaakten voor een als compliment bedoelde pets op de poep.

Toen was het snel gegaan. Hij had de camera opgemerkt en zich gerealiseerd dat zijn handen zich twintig centimeter boven het stuur bevonden. Hoewel hem dat niet al te legaal leek, was hij niet in staat geweest zijn beweging om te keren, ongedaan te maken, nee, de handen bleven waar ze waren. Zijn gelaatsuitdrukking daarentegen vertrok. Een hemelse glimlach van verkneukeling verwerd tot de meest getormenteerde Pallemans uit de geschiedenis van de mimiek. Remmen deed hij te laat.

Toen hij drie weken later de boete ontving, uit handen van zijn vrouw, die als eigenaar van de wagen het ambtelijke schrijven toegestuurd had gekregen, had hij eerst naar het bedrag gekeken. Vijftien euro, zes per uur te snel. Maar dan die foto. Nooit zou hij harder lijken op de voorwaarts wuivende smiley, al ontbrak dan precies dat wat hem tot smiley maakte, de smile. Hoewel hij niet graag boetes betaalde, vond hij het leuk dat het met een qr-code kon en omdat hij het een aardig aandenken vond voor later, had hij de foto uit het PV geknipt en ze achter zijn favoriete vakantiefoto verstopt, die op de vensterbank stond.

Met de bitterzoete smaak van het woord “onverrichterzake” in de mond sjokte Hausmann terug naar de tuintafel op het terras. Hij had tenslotte nog een overschrijving uit te voeren en een selfie te posten. Hij had natuurlijk meteen moeten merken dat er stront aan de knikker was. Hij werd niet elke dag getagd. Met de traagheid die de voltrekking van het noodlot, de werking van zijn hersenen en het Duitse internet gemeen hadden, realiseerde hij zich dat de foto die hij zonet vruchteloos had staan zoeken, op instagram stond te blinken. Hoe goed zijn vrouw hem kende, mocht blijken uit de hashtags procrastinatie, preventiefkoekjevaneigendeeg en in mindere doch pijnlijkere mate zwarevoetenlossepollekes.

Niets zo slim als een slimme vrouw, dacht hij en besloot maar eens te gaan kijken of er wat aan de hand was in twitterland.