“Ich bin auch ein Essenskind!” Ik had een opmerking over het bos verwacht, toch een ongebruikelijke locatie voor een dagje Kindergarten, maar nee: het grootste nieuws is dat Aiko eten heeft gekregen: Brot, Wurst, Gurken. Ze glundert van oorlel tot knie, zielsgelukkig met brood, salami en komkommer. Op normale dagen scheiden om 12 uur de Essenskinder zich met een luid lied af van de Abholkinder, die door een minder dan 60% werkende mama of papa, of door een geregistreerde vrijwilliger, afgehaald worden om kwart over 12. Deze week geschiedt dat afhalen aan Waldrand Poppental, want het is Waldwoche.
Ik doe mijn best om te achterhalen wat ze gedaan, gezien of geleerd heeft, maar moet me tevredenstellen met verhalen waarin Heiko van de Kindergartenkeuken een ware heldenrol speelt. Zo gaat het ook de volgende dagen. Op vrijdag zijn we met het hele gezin uitgenodigd op de afsluitende Waldtag. Geen probleem voor Hausmann en kleine Sem. “Eerst even duidelijk stellen dat de kinderen vandaag onder uw verantwoordelijkheid vallen en dat foto’s maken met uw Handy verboden is in het kader van databescherming.” We waren bijna vergeten dat we onder Duitsers zijn, met hun welgemeende bekommernis om privacy en hun voorkeur voor heldere regels. We wandelen het woud in en alles is gemoedelijkheid.
Het programma is eenvoudig: Morgenkreis om 9 uur, gevolgd door ontbijt en vrij spel. Op de grond gezeten zingen in het Duits bevreemdt me al helemaal niet meer, gedrild als ik ben door mijn dochter, die zich vandaag haast moederlijk ontfermt over mijn zoon. Naast mij zit een Mallorcaan die ruim tien jaar geleden geëmigreerd is. Prachtig eiland, vindt hij, maar blijf er vooral weg in de zomer. Zelfs zijn familie vlucht jaarlijks enkele weken naar hier, ver weg van de toeristische drukte. Ik geniet ervan om weer even Spaans te spreken, vertel over mijn Erasmus-jaar in Cádiz. Al gauw gaat het over voetbal. Een vader voegt zich bij ons, we schakelen over naar het Duits. Hij heeft een dag verlof genomen om erbij te kunnen zijn.
“Er zaten eens een Duister, een Spanjaard en een Belg in het bos…” denk ik bij mezelf. We figureren in een oude mop. De Duitser komt oorspronkelijk uit Hannover, de stad waar naar verluidt het mooiste Hoogduits gesproken wordt. Dat is verder van hier dan Mechelen, zestien kilometer om precies te zijn, maar een expat zal hij zich allicht niet voelen, laat staan een migrant. We praten waar vaders over praten, zonder de grote vraagstukken te schuwen: huren, kopen, bouwen, het WK dat we alledrie nog kunnen winnen. Intussen zijn zowat alle dames betrokken geraakt in een gesprek over mannen die hun steentje bijdragen in het huishouden, met meer goede wil dan succes blijkbaar. Zou ik proberen uit te leggen wie Jacobus en Corneel zijn?
In het Duits hoort modderbroek tot de standaardtaal
Er wordt verzamelen geblazen voor een korte wandeling door het bos. Aan onze dochters hebben we weinig werk: ze hebben zitten schommelen in een hangmat. Onze zonen vissen we uit het plaatselijke beekje. Modder hangt in dikke klodden aan hun pampers. Bij hun vorige beeksessie hebben ze hun Matschhose – inderdaad, in het Duits hoort modderbroek tot de standaardtaal – te smerig gemaakt om ze nog aan te trekken. Trots tonen ze de dam die ze gebouwd hebben onder de vakkundige leiding van een opvoedster, die haar voet bezeerd heeft, maar er even trots en blij uitziet als onze peutervarkens.
Op onze wandeling komen we de Waldameisen tegen. De bosmieren zijn bij de Waldkindergarten. Ze worden het hele jaar door aan de bosrand afgezet en opgehaald, zijn altijd buiten. Hun enige toevlucht is een beschilderde werfwagen, waarin ze zich terugtrekken bij werkelijk onmenselijk weer, verder niets. We slaan een praatje met een iets oudere begeleider. We beginnen te speculeren over zijn accent. Zeker niet Pfälzisch, ook niet autochtoon Duits. Een Engelsman misschien? Hij blijkt geboren in New York City. Wel wel, van de Big Apple naar het – weliswaar erg paradijselijke – hol van Zuid-West-Duitsland… Hij krijgt onze wisselbeker voor verste migrant.
We haasten ons terug naar ons idyllische plekje bij de beek, want daar komt Heiko met Laugenstangen, salami, gesneden paprika’s en kerstomaten.