“Ik ga mijn stapschoenen aandoen!” Met graagte functioneert onze gang als klankkast voor die klok van een stem, die in ons kleine, fijne meisje verborgen zit. Verstonden de buren Nederlands, ze zouden van naaldje tot draadje weten wat we uitvreten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds niet zo laat. Haar enthousiasme is aanstekelijk en niet zonder reden: we gaan naar het Pfälzerwald – het correct Nederlandse Paltserwoud blijft me vreemd in de oren klinken. Dat doen we bijna elke week, maar een week is lang in kleuterland. “Is het zo bokkenpoot?”, vraagt ze, hoewel ze donders goed weet dat het juiste schoentje aan de juiste voet zit. Trots drukt ze de velcro’s vast; haar oogjes trekken op spleetjes van plezier.
Aan parkeerplaats is er geen gebrek: de andere dagtrippers van het eerste uur zitten nog achter hun zachtgekookt eitje. “Ik wil in de rugzak!”, roept ons meisje al even enthousiast als daarnet. Dat komt goed uit, want we beginnen met een stevig klimmetje langs een smal pad waarop we onze kleine meid nog geen honderd procent vertrouwen. “Wil jij ook in de rugzak, Sem?”; vraagt L♥. Het antwoord luidt uiteraard nee, wat geenszins wil zeggen dat hij niet in de rugzak wil zitten. Integendeel, hij storm erop af en probeert er zelf in te kruipen, met een voorspelbare val tot gevolg. “Lachen, Sem!” – “Nee!” En lachen maar… wat een zalig ventje.
“Papa, kijk, je kan hier heel ver kijken!” – “Dat is waar, Aiko, dat komt omdat wij aan het klimmen zijn en daar beneden een vlakte ligt.” – “Waarom?” – “Dat komt door de Rijn, lieveling.” – “Waarom?” – “Vroeger is hier een slenk ontstaan, een soort verzakking. Het water van de rivier heeft steentjes meegebracht en allemaal in die slenk gelegd.” – “Waarom?” – “Tja schat, sedimenten hé, klei en zo.” – “Waarom?” Drie keer “waarom” is ons overeengekomen maximum; meestal is mijn inspiratie dan ook op. Ik doe er het zwijgen toe. Mijn kleine meid acht de tijd gekomen om zelf te wandelen, wat op dit minder steile stukje ook geen probleem is. Ze bestudeert de takjes en denappels op het pad.
Een Schorle delen, zo doen wij dat in de Pfalz
Een uurtje later zitten we op een gezellige Biergarten-bank bij de Eckopf-hut. Zoals de meeste berghutten in het Pfälzerwald, wordt ze uitgebaat door vrijwilligers. Meestal is dat een vast team, een plaatselijke afdeling van de Pfälzerwald-Verein, maar hier niet. Deze week is een carnavalsgroep uit Meckenheim van dienst, volgende week is het de brandweer van Niederkirchen en de week erop een volksdansgroep uit Deidesheim. De Duitsers zijn zeer actief in het verenigingsleven. Van jongs af aan gaan kinderen bij sportclubs, zoals in België, of bij de vrijwillige brandweer, die als jeugdbeweging, zeker in onze regio, veel belangrijker is dan pakweg de scouts.
Ik heb wel zin in een glas Weißburgunder, maar dat stijgt zo naar het hoofd bij deze temperaturen. We tonen ons geïntegreerd en bestellen een Schorle. Eentje om te delen, want zo doen we dat in de Pfalz. Een Schorle bestellen op café is in heel Duitsland normaal: een half glas fruitsap, aangelengd met evenzoveel spuitwater. In de Pfalz vervangt men het fruitsap door wijn. Voor een buitenstaander blijft de verhouding vijftig-vijftig: een wijn naar keuze wordt in een typisch 50cl-glas uitgeschonken, vier vingers hoog, zodat er nog vier vingers water bovenop kan. Voor een Pfälzer Schorle die met het juiste accent wordt besteld, staan de vier vingers bij het uitschenken van de wijn mooi rechtop, maar wordt de hand voor de toevoeging van het water plat tegen het glas gezet, zodat de verhouding, met de glimlach, 80-20 wordt.
Naast de hut staat een uitkijktoren van vijfentwintig meter hoog. Op een heldere dag als deze biedt hij een prachtig uitzicht over de Boven-Rijnse laagvlakte, helemaal tot bij het Odenwald-gebergte aan de overzijde. “Is die gekke mevrouw hier ook?”, vraagt Aiko plots. Ik weet even niet waarover ze het heeft, tot ik me herinner dat ik bij onze vorige wandeling, wat noordelijker, een opmerkelijk signalement heb gelezen, en er daarna met L♥ over gepraat heb. Een vrouw die haar hond daar vaak uitlaat, valt andere honden aan met pepperspray omdat ze bang is dat die de hare zullen aanvallen. Waanzin toch? Ik stel Aiko gerust en leid haar aandacht af met een weetje over vliegende eekhoorns.
We realiseren ons eens te meer dat we op onze gespreksonderwerpen moeten letten, want die kleine oortjes horen tegenwoordig werkelijk alles.
2 comments